
نایبرئیس مجلس شورای اسلامی درگفتوگوی اختصاصی با «نسلفردا» مطرح کرد:
تعداد بازدید : 6
کمبود پزشک نه؛ کمبود عدالت آری
نویسنده : دریا وفایی
افزایشپذیرش دانشجوهای پزشکی، همچنان درهالهای از ابهام است. طرح دوفوریتی که چندی پیش از سوی نمایندگان مجلس شورای اسلامی مطرح، اما با مخالفتهای تند وشدیدی از سوی مجامع پزشکی از جمله وزارت بهداشت مواجه شد. قراربود این موضوع درابتدای هفتهای که گذشت، برای بررسی دردستور مجلس قرارگیرد؛ اما بنا به تداخل موضوعات فعلاً به تأخیر افتاده است.
آنچه میخوانید گفتوگوی ما با «مسعودپزشکیان» نائبرئیس مجلس شورای اسلامی است، راجعبه این طرح.
بررسی طرح دوفوریتی افزایش دانشجویان پزشکی به کجارسید؟ نظرشما دررابطه با این طرح چیست؟
ابتدا بگویم که خودم هم با این طرح به شدت مخالفم؛ نظرم را به برادران هم گفتم. مشکل کشور ما این است که ما نمایندگان آمدیم با اصراردر هر محله و شهری دانشگاه راه انداختیم. الان در کشور دو هزار و 700 دانشگاه داریم! بروید از همین دانشگاهها بپرسید تعداد نیروهایشان چقدر کم شده، جوانان هم بیکار شدند. پول، وقت و سرمایه ما صرف شد و به خاطر اینکه دانشگاهها را زیاد کردیم، آمدیم از هر راهی که شده هیئت علمی درست کردیم! اینها بلایی است که خود ما نمایندگان بر مردم و جامعه نازل ساختیم. هرکسی از راهی رسیده، شده است عضو هیئت علمی؛ چون دانشگاهها زیاد بود هر کسی از راه رسید، کارشناس علمی و متخصص و فلان و بهمان شد! الان این جوانان چکار میکنند؟ تکلیفشان چیست؟ کدام عقلی میآید آدم تربیت کند بعد هم بگوید: «برایت کار ندارم، برو»! جوان بیکارمان حق دارد به من و شمای سیاستمدار و قانونگذار بگوید: تو که سیاستمدار بودی و به قول معروف عقل کل، اگر کار نبود چرا 7 سال یا 10 سال عمر من را تلف کردی و حالا میگویی کار نیست!
مقصرکیست؟
مقصرما هستیم که درمجلس نشستیم و این بلا را ما برسر جوانانمان نازل کردیم. چه کسی این کار را کرد؟ ما که آمدیم داد و و هوار راه انداختیم که: دانشگاه میخواهیم و چه وچه میخواهیم. تازه راه به راه میرویم، افتخار میکنیم و پز میدهیم که روبان افتتاحیه فلان دانشگاه را دربهمان شهر و دیار قیچی کردیم! نتیجه همه این بیفکریها این است که با فوج فوج جوان بیکارمواجهیم. نتیجهاش افسردگی و خودکشی جوانان تحصیلکرده بیکارمان است.
به هرحال پیشنهاد این طرح از سوی نمایندگان ارائه شده وجمعیت زیادی از مخالفان و موافقان آن دربین اقشار جامعه منتظر نتیجه این بررسی هستند
شخصاً مخالف پیادهسازی آن هستم. بروید با موافقانش صحبت کنید. معتقدم الان مشکل ما کمبود پزشک نیست؛ مشکل ما این است که این پزشکان را به این راحتیها نمیتوانیم به مناطق محروم بفرستیم. خیلی از این بزرگانی که ادعا دارند کار و زندگیشان را آوردهاند تهران، چرا نمیروند درهمان شهر و منطقه خودشان وظایفشان را انجام دهند و روزهایی که درسازمان ذیربطشان موظف هستند، به تهران بیایند؟ معلوم است برای اینکه همه دنبال زندگی راحت هستند.
چرا عادل نیستیم؟ به جای اینکه «عدالت» را درمملکتمان پیاده کنیم، فقط زور میگوییم. چطورشد که خودمان به تهران میآییم و میخواهیم درجاهای خوب زندگی کنیم؛ بعد به یک عده میگوییم تو برو درمنطقه محروم خدمت کن؟! من تخصص بگیرم، توان پیداکنم آن وقت با این روندی که درست کردند، چطوربروم درمنطقه محروم که نه آب دارد، نه برق، نه مدرسه و نه امکانات، مشغول شوم؟ چطور منِ متخصص بروم در آن منطقه محروم، اما فلانی از همان مناطق بیاید برای خودش درتهران و بهترین شهرها کار و زندگی داشته باشد؟ این بیعدالتی و عدم تناسب را باید حل کرد.
این طرح به صحن و تصویب میرسد؟
چرا نمیرسد. ممکن است تصویب بشود و ممکن است نشود. همه اینها به تصمیم مجلس برمیگردد. باید منتظر ماند و دید چه نتیجهای برایش رقم خواهد خورد.